Niektórzy wykonują ją z przyzwyczajenia, inni, bo tak im kazano. Większość ćwiczących łączy wspólna cecha – nie wiedzą po co ją wykonywać. Rozgrzewka po pierwsze ma zmniejszyć ryzyko kontuzji, a po drugie umożliwić osiągniecie jak najlepszych wyników. Dlaczego tak się dzieje, i  co sprawia, że organizm reaguje w taki sposób (uwaga, powtórka z podstawówki)?

 

 

 

Najpierw trochę nazewnictwa. Przyczep to miejsce, w którym ścięgno łączy się z kością. Ścięgno to struktura, która znajduje się tuż za brzuścem mięśniowym, a kończy się na kości (co tak do końca nie jest prawdą, w przyszłych artykułach poruszymy temat układu powięziowego). Ścięgno składa się głównie z kolagenu (jest to spore uproszczenie, ale dla celów artykułu wystarczy). Często u swoich pacjentów porównuję ciało człowieka do silnika samochodowego. Więc tak jak samochód zarzynany jest, gdy wchodzimy na wysokie obroty na zimnym silniku, tak nasze ścięgna są przeciążane, gdy nie mają odpowiedniej temperatury. Ciepłe ścięgna są bardziej elastyczne. Najlepszym sposobem na ich dogrzanie jest bardzo spokojny aerobowy wysiłek, w którym będziemy używać mięśni, które będą pracować podczas wysiłku. Po kilku minutowym truchcie, czy tez cykloergometrze, warto dorzucić kilka wymachów i swobodnych krążeń.

 

 

Z mięśniami sprawa jest bardziej złożona, aczkolwiek chyba łatwiejsza. Jak wiadomo, mięśnie zbudowane są jak łańcuchy. Gdy pociągniemy za nienaprężony łańcuch, to na pierwszych ogniwach reakcja będzie natychmiastowa, a na ostatnich z opóźnieniem. Jednocześnie większe jest ryzyko zerwania. Dlatego czym większe obciążenia będziemy podczas treningu przenosić, tym bardziej mięsień musi być lepiej przygotowany. Ten mechanizm jest bardzo ważny dla ludzi ćwiczących siłowo i sprinterów. Natomiast znacznie mniej ważny dla biegaczy długodystansowych. Innym niepowtarzalnym faktem jest to, że mięsień cieplejszy jest w stanie wygenerować większą moc.